Bij het schrijven van dit verslagje ligt de krant open op de sportpagina met een verslag over de euforie van de overwinning van Max Verstappen maar ook reacties over de organisatie van Zandvoort. En die was vlekkeloos en fantastisch goed gedaan, daarover waren verslaggevers uit binnen- en buitenland eensgezind over.
En wij triallisten waren dat over de organisatie in Zelhem. Zowel over de wedstrijd, als alles eromheen. De organisatie van Dick Bulten, de kwaliteit van de uitzetters en het enthousiasme van de controleurs en knippers en goede verzorging van het secretariaat, maakten het een prachtig (trial)dagje buiten.
Er liepen ook twee professionele fotograven rond, waarbij we de foto’s gekregen hebben van Wiljan te Mebel die op onze fotogalerij staan, en die van Martien Lenderink op deze link en een video van Zelhem op deze videolink.
Na bijna twee jaar geen classic trial meer, waren velen er wel aan toe om elkaar weer te zien en de lol van het trialrijden weer op te pakken. Menigeen moest toch even wennen. Misschien door de coronakilo’s of gewoon onwennig, maar stijf waren sommigen echt wel. Aan Stef merk je niets, die reed zoals altijd lekker soepel, liet de motor het werk doen en kwam uitgerust met 0 strafpunten terug bij de bus.
De opkomst was wat lager. Bij aanvang 33 man/vrouw en uiteindelijk nog 37 met enkele laatkomers. Hiervan waren er 8 Liefhebbers. En we beginnen met wat minder deelnemers, omdat -voornamelijk door de lange tijd van niet-rijden- er een 10-12 rijders gestopt (moeten) zijn. En dan de vakantie en Max, die de mensen weggehouden hebben. Er waren nog verschillende bezoekers, die normaal rijden, maar even vanwege gezondheidsperikelen (nog) niet konden rijden. Maar dat gaat hopelijk -voor hen- weer goed komen.
Er zijn deze eerste keer 4 mensen gestopt. Voor twee rijders waren het lichamelijke problemen en voor Martien een keertje een mechanische probleem. Hij stond iets te gespannen op de motor (na bijna twee jaar niet rijden) en toen hij tegen een probleem -op een helling naar beneden- kwam in zijn derde sectie, kneep hij te hard in de voorrem. Gevolg: de dikke aluminium remankerplaatbevestiging finaal doormidden gescheurd en de remkabelbevestiging afgebroken. Einde van het Zundappwiel. Dus moet het nu echt een keertje tijd worden voor een echte (originele FN?) Pré’65 naaf, want het Zundappwiel was uit 1965 en niet daarvoor. Maar wat een remmetje was het. Alles laten afbreken. Dat lukt de (meeste) Engelse naven niet, kijk maar naar het aantal originele voornaven waar men mee rijdt. Daarentegen: de Japanners lachen hierom. Die doen het nog beter met een kleiner naafje. Dus hij krijgt het druk om voor de wedstrijd van Sleen een nieuw wiel met bevestiging op te bouwen. Er is nog wel een origineel Horexwiel bij de Horex vork, maar dat is 12 kg zwaarder als de meeste andere wielen, vanwege de massieve naaf. En aangezien er geen klasse boven 140 kg is, wil hij het wiel enkel voor de foto’s gebruiken.
Uiteraard hadden we weer een mooie prijsuitreiking met bloemen voor de eerste plek en een echte verse, gedroogde, goed verpakte, ambachtelijke, rode, (gedroogde?), Zelhemse worst voor de tweede en derde plaats.
Voor de foto’s van de prijsuitreiking moet je naar de fotogalerij.